Wilhelmus Bekkers (1908-1966)
een bisschop die de mensen kende
Over bisschop Bekkers is tijdens en na zijn kortstondige episcopaat (27 juni 1960 tot 9 mei 1966) zoveel geschreven en gezegd dat ‘velen’ veel van hem weten – misschien wel meer dan hij van zichzelf wist.
Hij nam de mensen voor zich in, omdat hij ze kende; hun noden, hun vragen, hun twijfels. In de jaren van het Tweede Vaticaans Concilie, die door hem volop zijn meebeleefd, wist hij met zijn televisiepraatjes niet alleen de katholieken te boeien en te inspireren. Hij wees de mensen op hun eigen geweten, maar gaf hen ook te verstaan dat dit dan wel een “goed gevormd” geweten moest zijn. Bisschop Bekkers, die het “een voorrecht” noemde “om priester te mogen zijn in deze nieuwe tijd”, pleitte vooral voor samenwerking en collegialiteit – ook waar het ging om de oecumene. Eind 1999 is hij via een RKK/KRO-onderzoek uitgeroepen tot de katholiek van de eeuw. Hij kende dus niet alleen de mensen, de mensen kenden ook hem. In zijn geboorteplaats Sint Oedenrode staat een standbeeld van hem. Bisschop Bekkers is ook begraven in Sint Oedenrode. De overige bisschoppen zijn op de begraafplaats Orthen in ’s-Hertogenbosch bijgezet in de crypte.
